History of Parapara
1 - Wat is parapara?
- Ook jij kan parapara begrijpen! -
De auteur van dit boek heeft voornamelijk clubs en discotheken in de Tokyo Metropolitan Area (Tokio, Chiba, Kanagawa) bezocht, dus houd in het achterhoofd dat dit boek is geschreven vanuit een oogpunt van Tokio. Er zijn vele clubs door heel Japan, en iedere regio en iedere aparte club heeft weer zijn eigenlijk karaktereigenschappen. Dit zal in een later hoofdstuk worden uitgelegd.
Ik, de auteur, heb een tijdje evenementen in Nagoya bezocht, dus ik begrijp de clubs uit Nagoya een beetje vanuit mijn eigen perspectief. Vergeleken met de locals is dit slechts het tipje van de ijsberg, maar aan de andere kant heb ik op deze manier wel de scene objectief kunnen bekijken vanuit het oogpunt van de derde persoon.
Andere delen van het land heb ik slechts een enkele keer bezocht, dus ik krijg waarschijnlijk klachten zoals "De club waar wij heen gingen was absoluut niet zo!", maar ik hoor graag meningen zoals deze als je die hebt.
Als ik mezelf te druk maak met alle kleine details, zal je door de bomen het bos niet meer kunnen zien, en dan zal het ook niks anders dan jargon zijn voor mensen die net beginnen of nog nooit van parapara gehoord hebben. Dus ik begin bij het begin, met het uitleggen wat parapara nou precies is.
- De essentie van parapara -
Parapara is...
een dans van Japanse oorsprong, die hoofdzakelijk bestaat uit bovenlichaambewegingen met je armen en handen, gecombineerd met hetstappen van links naar rechts, en dat op club muziek, met name eurobeat, maar ook hyper techno, dance pop en trance, waarbij ieder liedje zijn eigen vastgelegde choreografie heeft, welke je danst samen met je vrienden en andere mensen in de club.
Misschien dat het vergeleken kan worden met een moderne energieke snelle variant van Bon dance of Awa dance?
In het algemeen wordt parapara gedanst in clubs, dus is het nauw verbonden aan de opkomst en terugval van populairiteit van dance clubs en discotheken.
Dansbewegingen gedaan op muziekgenre's genaamd Hi-NRG en eurobeat stonden aan de basis van parapara, en deze bewegingen heten dan ook simpelweg parapara. Er zijn echter een aantal nauwe verwanten aan parapara.
De naam verandert een beetje als parapara gedanst wordt op andere muziekgenre's zoals techno, dance pop, house en trance. Parapara gedanst op dance pop heet 'yodore', een naam die eigenlijk alleen gebruikt wordt in West-Japan. In Oost-Japan heet het gewoon 'dance pop'. Parapara gedanst op techno heet 'techpara', en parapara gedanst op trance heet 'trapara' of 'torapara'.
Er is binnen de techno een rave stijl genaamd 'Juliana's techno', welke erg nauw verbonden is met de categorie parapara maar een totaal ander soort is en valt onder de categorie 'disco'. Het is een combinatie van freestyle dans waarbij een waaier wordt vastgehouden en een versimpelde parapara-achtige choreografie hoort.
Ik heb al flink wat namen van verschillende soort clubmuziek laten vallen, en waarschijnlijk ben je nu al redelijk verward. En hoewel het bijna onmogelijk is om muziek uit te leggen in woord, zal ik toch mijn best doen alles beetje bij beetje uit te leggen in de hoop dat mensen geïntersseerd raken.
Parapara, zoals we het vandaag de dag kennen, zou ontstaan zijn halverwege de jaren '80 van de vorige eeuw, zo rond het jaar 1985 in een discotheek in Shinjuku, Tokio.
Deze periode wordt betiteld als de eerste parapara boom. Simpele choreografie werd op het muziekgenre Hi-NRG, een voorloper van eurobeat, gemaakt en begon populair te worden bij de vaste klanten van de discotheek, waarna beetje bij beetje de choreografiën werden verspreid over de andere discotheken in andere wijken.
De staf van de discotheek had oorspronkelijk de choreografiën bedacht om meer klanten te trekken. Videotechnologie was toen nog niet zo geavanceerd zoals het nu is, dus de enige manier om routines te leren was om naar een club te gaan waar deze werden geleerd.
Toendertijd was het nachtleven een statussymbool en om de titel koning van het nachtleven te verdienen bedelden de bezoekers aan de staf van de discotheek hen telkens nieuwe routines te leren. De staf was dus in die tijd ook extreem populair. Hoe goed de staf was om mensen binnen te krijgen stond nauw aan de inkomsten van de discotheek.
Er zijn een aantal verklaringen om uit te leggen waar de naam 'parapara' vandaan komt, en het is moeilijk te zeggen welke nou de echte is. Een van de verklaringen is dat mensen vroeger meezongen met de muziek, 'pa-ra, parapara!'. Een andere verklaring is dat het komt van het japanse woord 'parapara', wat sprankelen betekent. Het zou dan slaan op de handen van de mensen, die als sprankelend water zou bewegen. Deze uitleg is echter wat ver gezocht.
Eurobeatliedjes zijn verdeeld in een intro, een a-melo, een b-melo, een refrein en gaan vervolgens weer terug naar de intro. Ieder deel heeft zijn eigen aparte choreografie, en de vijf delen tezamen vormen een liedje. De choreografie van de intro is flitsend en stoer, de a-melo is wat rustiger, de b-melo brengt wat meer spanning, waarna in het refrein de choreografie het meest interessant is en speelt met de titel van het liedje.
Wanneer een van de woorden "you", "crazy", "baby", "me", "day", "ha!", "motion", "action", "cry", "time" of "do" voorkomt in de tekst van een liedje, is er een bepaalde beweging die gedaan wordt bij dit woord.
Bijvoorbeeld bij "crazy" draai je je beide handen naast je hoofd, bij "time" maak je met je handen de letter T voor je lichaam, en bij "ha!" doe je een Kamehameha aanvalspose zoals in de anime serie Dragon Ball. Bij "cry" haal je je handen naar je gezicht en doe je alsof je huilt. Sommige zijn een woordspeling op woorden die ongeveer hetzelfde klinken in het Japans. Zo is er bijvoorbeeld "action", welke lijkt op het japanse woord voor hatsjie (hakushon), dus de beweging bestaat uit een nies. Als je goed oplet op de teksten en de bewegingen die mensen doen, zul je de hiervoor genoemde set bewegingen herkennen.
Er zijn ook een aantal standaardbewegingen die gedaan worden zonder dat ze iets met de muziek te maken hebben. Zo is er de beweging waarbij je je rechterarm door de lucht zwiept van links naar rechts, en dan in omgekeerde volgorde met je linkerhand. Een ander is de beweging genaamd aokin welke lijkt op een wild beest die probeer te intimideren en zijn territorium bewaakt. Deze laatste laat meestal een indruk achter op beginners die het voor het eerst zien, en wordt onder andere gedaan in het liedje "Kamikaze". Er zijn ook een aantal bewegingen die je vasthoudt voor een paar tellen en lijken op poses uit "Kamen Rider" of "Bla Bla Rangers". Dit zijn kenmerkende bewegingen die niks te maken hebben met de teksten.
De basis voetbeweging is een simpele stap van links naar rechts. Soms zijn er echter stappen die wat ingewikkelder zijn en onmogelijk om te voorspellen, of zelfs keren waarbij je moet knielen. Dit zijn variaties op de stappen om overeen te komen met het liedje, en vooral de nieuwe generatie van parapara stappen wordt steeds ingewikkelder. Steeds moeilijkere en onvoorspelbaardere snelle bewegingen die nog het meest weg hebben van aerobics worden geïntroduceerd bij parapara, en het is een grote verandering ten opzichte van de simpele, voorspelbare en makkelijk over te nemen choreografieën van de oude liedjes uit de jaren '90.
Als iemand een goede danser is, kan je sierlijkheid en schoonheid van zijn bewegingen zelfs in het simpele stappen zien. Bij beginners en mensen die lichtelijk belemmerd worden met dansen zie je dat het bovenlichaam en onderlichaam niet goed coördineren en hun zwaartepunt niet in het midden zit waardoor ze lijken op een kapotte pop. Dan heb je ook nog de mensen wiens gedrag zo vreemd is dat je je zorgen begint te maken wanneer je ze vanaf een afstandje bekijkt. Deze mensen zijn goed voor het contrast in kundigheid van het dansen, dus het is goed om ze in de buurt te hebben. Als deze mensen op de otachidai (podium) klimmen om te dansen zonder door te hebben wat hun kunnen zijn worden ze uitgelachen en worden het zwarte schaap in alle grapjes.
Ik heb een hoop geprobeerd uit te leggen over parapara maar dans is een moeilijk onderwerp om in woord te beschrijven. Als je nog nooit parapara hebt gezien raad ik aan om het eens te bekijken, al is het maar een filmpje op YouTube. En zelfs als je niks over parapara weet kan je het verschil tussen een goede en slechte danser zien door de overtuigingskracht en intensiteit van de bewegingen.
Nu ga ik wat proberen uit te leggen over de genre's club- en discomuziek die eerder in het hoofdstuk genoemd zijn - Hi-NRG, eurobeat, house, Juliana's techno, hyper techno, trance, epic trance en dance pop.
Er zijn vele verschillende soorten clubmuziek, zoals hip hop, R&B, reggae, rock en techno, welke opzich weer een grote categorie is. Deze genre's zijn het meest mainstream, maar dit boek gaat over de paraparacultuur, dus ik sla ze over.
Liedjes die gebruikt worden voor parapara hebben doorgaans vocalisten en gebruiken electronische instrumenten zoals een synthesizer. Over het algemeen worden deze liedjes compleet synthetisch gemaakt behalve de stemmen en gitaar. De liedjes, zoals eurobeat, hebben een 4-kwartsmaat en een snel tempo dat verschilt tussen de 120 en 160 bpm.
Deze uitleg is zo goed mogelijk, maar totdat je eurobeat en hyper techno hoort zijn ze niet uit elkaar te houden. Niet-paralisten en volgens mij zelfs beginners raken gefrustreerd en verward omdat ze het verschil niet kunnen vertellen. Daarbij is er echte regel om de twee duidelijk te onderscheiden, dus afhankelijk van de persoon kunnen ze zelfs nog de grens elders leggen. Het is een beetje een vaag onderwerp gebaseerd op de melodie, snelheid en sfeer van het nummer.
Hoe dan ook, als je een tijdje eurobeat en hyper techno hebt geluisterd begrijp je de criteria om de twee genre's te onderscheiden, en voor een ervaren persoon zijn het twee compleet verschillende dingen. Eurobeat wordt gekarakteriseerd door vrolijke melodieën die je stemming doen opvrolijken, terwijl hyper techno meer agressief en duister is, en de teksten veel scheldwoorden bevatten. Juliana's tokyo voelt melancholisch en nog agressiever, en het steelt je hart met het geluid dat klinkt als scharen die door de lucht knippen.
Trance is zo'n breed genre en als je alles zou willen onderverdelen zou er geen eind aan komen, maar over het algemeen is het muziek die je het gevoel van een oneindigheid aan buitenaardse ruimte voordat je ogen uit je hoofd ploppen terwijl dezelfde melodie zich maar herhaalt en herhaalt. Epic trance heeft elementen van popmuziek en de stemmen zijn de hoofdfocus. Epic trance is later de basis geworden van de korte hype van trance parapara, of trapara.
Dance pop is letterlijk hetgeen dat het is. Hits door beroemde zangers die iedereen luistert en waar routines op worden gemaakt.
In ieder geval zijn de stemmen de levenslijn van ieder liedje waarop een routine wordt gemaakt, en ik denk dat het veilig is om te zeggen dat liedjes zonder stemmen nauwelijks een choreografie krijgen.
Ook, mocht je ooit in een cd-winkel komen en cd's met de label eurobeat of hyper techno vinden, moet je met je eigen oren luisteren naar het verschil. Er zijn een hoop liedjes die je doen afvragen, "Wat ís het verschil?", maar zelfs platenmaatschappijen zijn niet altijd in staat om de twee uit elkaar te houden.
Houd in gedachten dat afhankelijk van de omstandigheden, of bedrijven die de cd's proberen te verkopen, de definitie van de genre's wel eens kan veranderen dus denk er niet te veel over na en het is helemaal niet erg om je eigen scheidingslijn te trekken tussen de twee genres.
Tijdens het luisteren ernaar zal je een muzieksoort vinden die je voorkeurt geniet en je aanspreekt op een bepaalde manier. Zelfs als je niet kan dansen zul je merken dat naarmate je er meer en meer naar luistert je ook de behoefte krijgt om de dansjes te kennen, waarna je uiteindelijk daadwerkelijk in een club of discotheek zal beginnen te dansen.
In het volgende hoofdstuk zal ik vertellen over de plaatsen waar je parapara kan dansen!
- Geschreven door MK☆
- Op 17-10-2010, 15:43 uur
- Laatste wijziging op 26-10-2010, 21:17 uur